Sinds mijn laatste blogberichtje is er veel gebeurd en veel niet gebeurd. Zoals ik vandaag op het BK ploegen een 100-tal keer uitlegde: "Begin februari werd ik geopereerd aan de knie. De revalidatie verliep prima tot ik in de Paasvakantie viel met de fiets, dit bracht terug het ontstekingsproces in de nog tere knie op gang."
Aangezien ik de laatste maanden keer op enorm terleurgesteld werd door vooruitzichten te moeten missen, heb ik besloten om voorlopig al mijn wedstrijden te schrappen. Voor een neurotische planner zoals ik, is een lege kalender normaal een hel, maar nu voelt het bevrijdend. Zoals elke atleet met ambitie zou doen, heb ik de laatste 8 maanden steeds de grenzen opgezocht van het zoveel mogelijk trainen met zo weinig mogelijk pijn. Met als gevolg dat ik op beide terreinen niet de gewenste doelen lijk te halen. Zo ook vandaag op het BK ploegen. Met ploeg 3 kon ik met een redelijke conditie en met relatief weinig pijn een mooi zwem- en fietsonderdeel afleggen. Maar wat koop ik daarmee? Daarom doe ik het nu enkele weken heel rustig aan, om eerst de knie te laten herstellen. Conditieopbouw is bijkomstig, alles wat ik dit jaar nog kan meepikken is mooi.
Vroeger dacht ik steeds dat lang geblesseerden hiervoor op de één of andere manier zelf verantwoordelijk voor waren. Mijn blessures waren immers altijd na enkele weken voorbij. Maar nu besef ik dat je ook gewoon erg veel pech kunt hebben. Zo werd ik vorige week ook nog eens aangereden op training, ditmaal gelukkig zonder blijvende letsels. Met de annulatie van IFF triatlon Ieper viel mijn grootste motivatie ook nog eens weg, waardoor het (voorlopig) echt niet mijn jaar is.
Ik kan gelukkig ook enkele lessen trekken uit dit hele gebeuren. Een eerste les in patiëntenbenadering. Pas de derde arts die ik raadpleegde leek me echt te begrijpen. Als toekomstig kinesist besef ik dan ook dat je elke klacht serieus moet nemen. Een kleine functiestoornis kan grote participatieproblemen teweeg brengen. Ten tweede een les in genieten van triatlon. Door het gemis van stages, wedstrijden, clubactivitieten besef ik eens te meer hoe graag ik dit wel doe en wat voor een toffe club we hebben. Want een blessure is ook eenzaam. Ik moet echt meer genieten en minder stressen. Ten derde een les in genieten buiten trialon, ik mag niet vergeten ook leuke vooruitzichten onafhankelijk van triatlon te blijven behouden, want nu was de toestand van de knie steeds de barometer van mijn geluk. Ten vierde een les in geduld, ik heb nog jaren om te sporten dus moet ik mij er nu niet te dik in maken. Ten vijfde een les in relativateren, want er zijn veel ergere dingen in het leven, bv. wat er nu in Syrië gebeurt.
Ik begin er op te letten dat dit berichtje wat zwaarwichtig klinkt, daarom sluit ik af met een graptje:
0 Comments
Leave a Reply. |
Archives
September 2016
|