Het is duidelijk dat de trainingsmethode die ik in mijn vorige blog uit de doeken deed, een ware revolutie is. In de kwarttriatlon van Brugge bewees de concurrentie namelijk dat ze de afgelopen maanden niét stil zat. Gelukkig vind ik met niemand minder dan Pieter Heemeryck een trendsetter naast mij, de snelste zwemmer in de Brugse reien ging er namelijk op de eerste kasseistrook samen met zijne vélo bij liggen. Helaas volgden de circa 50 volgende atleten zijn voorbeeld niet.
Ik had me voor de wedstrijd in Brugge als 'PRO' ingeschreven en dit zorgde voor spookbeelden in de voorafgaande dagen. Ik zag mezelf al als laatste uit het water kruipen, vervolgens gepasseerd worden door 900 age-groupers op een tijdritfiets, ge-chickt worden in de afsluitende run en aangifte doen van een verloren fiets bij de Brugse politie, want die wisselzone zou bij mijn aankomst natuurlijk al uren opgeruimd zijn...
De meeste dromen zijn bedrog, helaas gold dit deze keer niet voor mijn natte droom. Ik spartelde maar wat rond, aaide af en toe de muur, verkoos even rugslag en vroeg me vooral af waarom dit toch zo moeilijk kon zijn? Gelukkig hadden we de stroming mee, waardoor ik niettemin het eindponton kon bereiken. Tot mijn verbazing zag ik meer dan 1 fiets staan in de wisselzone. 2 opties: of de snelste fietsers hadden hun 45km al afgewerkt, of er zijn nog pretentieuzer atleten dan ikzelf die zich een plaatsje tussen de PRO's toe-eigenen. Ik zag nog net mijn coach vertrekken en wist dus dat er nog hoop is.
Het verhaal op de fiets is kort. Ik legde de eerste 20km af in een fantastisch groepje (op 10m afstand uiteraard), maar voelde dat dit tempo net iéts mijn petje te boven ging. Vervolg: iets te lang in het rood gegaan, moeten lossen, een volgend groepje laten passeren en alleen binnenkomen. Achteraf zie je dan dat de fietsers uit mijn fantastisch groepje nog 3 minuten sneller waren. Met een tijdritfiets had hun tempo wellicht net wél het goeie tempo geweest... dan denk je wel eens: "Hoe hebben die lelijke venten zo'n schone vélo kunnen versieren?", doch ik zie mijn BMC'tje na 9 jaar nog altijd even graag, waarmee ik niet gezegd wil hebben dat mijn harem zich niet nog wat mag uitbreiden.
Ten slotte: het lopen was gewoon goed, zonder meer. Iets meer dan 34 min., gezien de beperkte looptrainingen een aardige tijd. Maar ik wil toch nog even kwijt: wat een kloteparcours is me dat! bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje.... Triatlon Brugge de schoonste van 't land? Geef mij maar Ieper ;) Niet toevallig werk ik vooral met die wedstrijd in het achterhoofd gedreven verder!
Voor alle duidelijkheid: het respect voor de 29 finishers voor mij is groot, evenals dat voor de ongelukkige Pieter Heemeryck, de 900 age-groupers die na mij finishten, de eerste dames die me niet chickten en de kasseileggers en architecten uit de Middeleeuwen.
...
U vroeg zich waarschijnlijk nog af: "wanneer komt dat naakt er nu aan?"
Nu: KLIK
Ik had me voor de wedstrijd in Brugge als 'PRO' ingeschreven en dit zorgde voor spookbeelden in de voorafgaande dagen. Ik zag mezelf al als laatste uit het water kruipen, vervolgens gepasseerd worden door 900 age-groupers op een tijdritfiets, ge-chickt worden in de afsluitende run en aangifte doen van een verloren fiets bij de Brugse politie, want die wisselzone zou bij mijn aankomst natuurlijk al uren opgeruimd zijn...
De meeste dromen zijn bedrog, helaas gold dit deze keer niet voor mijn natte droom. Ik spartelde maar wat rond, aaide af en toe de muur, verkoos even rugslag en vroeg me vooral af waarom dit toch zo moeilijk kon zijn? Gelukkig hadden we de stroming mee, waardoor ik niettemin het eindponton kon bereiken. Tot mijn verbazing zag ik meer dan 1 fiets staan in de wisselzone. 2 opties: of de snelste fietsers hadden hun 45km al afgewerkt, of er zijn nog pretentieuzer atleten dan ikzelf die zich een plaatsje tussen de PRO's toe-eigenen. Ik zag nog net mijn coach vertrekken en wist dus dat er nog hoop is.
Het verhaal op de fiets is kort. Ik legde de eerste 20km af in een fantastisch groepje (op 10m afstand uiteraard), maar voelde dat dit tempo net iéts mijn petje te boven ging. Vervolg: iets te lang in het rood gegaan, moeten lossen, een volgend groepje laten passeren en alleen binnenkomen. Achteraf zie je dan dat de fietsers uit mijn fantastisch groepje nog 3 minuten sneller waren. Met een tijdritfiets had hun tempo wellicht net wél het goeie tempo geweest... dan denk je wel eens: "Hoe hebben die lelijke venten zo'n schone vélo kunnen versieren?", doch ik zie mijn BMC'tje na 9 jaar nog altijd even graag, waarmee ik niet gezegd wil hebben dat mijn harem zich niet nog wat mag uitbreiden.
Ten slotte: het lopen was gewoon goed, zonder meer. Iets meer dan 34 min., gezien de beperkte looptrainingen een aardige tijd. Maar ik wil toch nog even kwijt: wat een kloteparcours is me dat! bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje, bochtje, kasseitje.... Triatlon Brugge de schoonste van 't land? Geef mij maar Ieper ;) Niet toevallig werk ik vooral met die wedstrijd in het achterhoofd gedreven verder!
Voor alle duidelijkheid: het respect voor de 29 finishers voor mij is groot, evenals dat voor de ongelukkige Pieter Heemeryck, de 900 age-groupers die na mij finishten, de eerste dames die me niet chickten en de kasseileggers en architecten uit de Middeleeuwen.
...
U vroeg zich waarschijnlijk nog af: "wanneer komt dat naakt er nu aan?"
Nu: KLIK