In augustus veranderde ik van sport: voor enkele weken gedaan met zwemmen, fietsen en lopen. De fitness in! In sportcampus De Lange Munte was ik er de afgelopen 8 weken twee tot drie keer per week. 's Ochtends ben ik nogal eens de benjamin van de hoop, omringd door het elektrische-fietsenpubliek. Hoewel ook daar van soorten tussen zit, is de avond een beter moment om te 'crowdwatchen': dan vind je er de heerlijke stereotypes terug...
Ten eerste heb je de middelbare schooljongens; hopend om spierballen te kweken als tegengif voor het etterend lappendeken dat hun in deze levensfase onvermijdelijk doet twijfelen over hun verwachting om uit te groeien tot de knapste man ter wereld. Ze hebben vaak echter geen idee over het hoe en wat van krachttraining en sommigen maken zo hun lijf kapot nog voor het volgroeid is... starten met core stability, jongens!
Een leukere doelgroep zijn de mooie studentes en knappe twintigers die als vliegen op stroop de 'guys that want to impress' aantrekken, die op hun beurt vaak lijdzaam toekijken hoe de fitnessuitbater hun prooi ongegeneerd charmeert. Ook ik vertoon natuurlijk pretoogjes wanneer zo'n gazelle me tijdens de 'abdominal crunches' een inkijk in haar boezem gunt, toch sta ik wellicht niet als 'impressor' gekend, maar wel als 'de boekhouder' vanwege de punctualiteit waarmee ik elke set, herhaling en load in mijn schriftje noteer.
En ten slotte, je kunt er niet omheen... de homoseksuelen. Sommigen laten geen twijfel over hun aard bestaan, wanneer ze bv. voor je verschijnen met onberispelijk kapsel en een tennisoutfit waarbij de broek tot op de navel opgetrokken is, om vervolgens gedurende een halfuur, met een ritme waarop alleen zij dat kunnen, hun bilspieren naar ongekende hoogtes te brengen op de stepper. Anderen zijn subtieler; in eerste instantie vermoed je uit vanzelfsprekendheid dat ook zij afkomen op de geur van de zwetende studentes, tot je opvalt dat ze daar geen ook voor hebben. Op dat moment slaat de twijfel toe... en dat is waar mijn verhaal begint.
De man van naar vermoeden Noord-Afrikaanse origine intrigeerde me wel, want zijn ranke lichaam deed vermoeden dat er een uitstekende afstandsloper achter schuil hield. Nadat onze blikken enkele keren hadden gekruist, kreeg ik een knipoog toegespeeld. Ik had die contactvorm al herhaaldelijk mogen observeren in het fitness-instituut, dus gaf ik hem een vriendelijke glimlach als repliek. Een week later zag ik hem terug, ditmaal in de kleedkamer. Mijn work-out zat er op, hij stond klaar in sporttenue om er in te vliegen. Opnieuw een knipoog, ik glimlach. Ik kleed me uit, ga douchen, keer terug en onze Afrikaanse vriend is nog steeds niet gaan sporten. Terwijl ik mijn kleren aantrek zie ik hoe hij zijn lippen tuit en een kusje in mijn richting maakt. Of zag ik dat verkeerd? Ik moet het verkeerd gezien hebben... en zo niet, dan is er wellicht de culturele verklaring... in bepaalde landen gaan mannen onderling veel intiemer met mekaar om binnen de grenzen van het vriendschappelijke... of misschien is de arme man wel gewoon mentaal gehandicapt?
Een week later: zelfde tijd zelfde plaats. De man knoopt een praatje met mij aan, vraagt of er veel volk in de fitness is. "Het is toch gewoon een vriendelijke mens," denk ik bj mezelf. "Hij zoekt wellicht wat sociaal contact, het moet niet gemakkelijk zijn om als allochtoon je in te burgeren in de blanke gemeenschap." Ik complimenteer hem nog met zijn coole t-shirt en begin me klaar te maken voor de douche. De man, die opnieuw al in sportkledij zat, lijkt nog iets op zijn smartphone te willen checken voor hij aan het zweten gaat. Ik kleed me uit en wanneer ik in mijn pure sta, klinkt het "Dat is mooi". Mijn gaydar loopt eindelijk af en met mijn handdoek voor mijn edelstuk wandel ik de douche in. "Wat is je naam?" vraagt de gluurder me achter het hoekje..." Mijn naam is: "stop met kijken, gast!"
Moraal van het verhaal: ik ben een fitnessbabe geworden! HOERA olei olei olei! Tweede moraal; 't moet er al vingerdik op liggen voor ik door heb dat er iemand flirt met mij :p Dus aan alle geïnteresseerde dames: NIET SUBTIEL ZIJN, LAAT EXPLICIET MERKEN DAT JE ME WIL. Knipogen, kusjes, me komen bespioneren in de douche: 't is allemaal welkom. Op mijn 25e begint de wanhoop het stilaan te halen van de kieskeurigheid, dus het risico een blauwtje lopen is quasi nihil LOL
En nu het sportieve triatlonnieuws, want dat is waar deze blog tenslotte om draait...
Den opbouw in september-oktober verliep heel verstandig en relatief goed. Deze week kon ik al 45min lopen en 1u30 fietsen. Er was echter toch nog altijd iets wat ik noem 'het gevoel' en soms al eens een venijnige pijnscheut na het sporten. Gisteren had ik nog een fantastische BMX-initiatie (wat een intensieve sport!) met EFC-ITC, en achteraf toch terug meer last in de knie dan de laatste weken gewoon was. Vandaag wou ik gaan fietsen, na halfuurtje moeten rechtsomkeer maken. Woensdag afspraak in het ziekenhuis van Kortrijk, hopelijk kan beeldvorming daar eindelijk verdict geven... ik ben er intussen quasi zeker van dat het opnieuw een 'mismaakte' knieschijf is die alle hinder veroorzaakt, net zoals in 2012-2013 al aan de linkerkant het geval was. Toen kwam ik na een lange revalidatie terug, ik ben er op gebrand om dat dit keer opnieuw te doen. Zij het met een compleet andere mindset... cf. vorige blogtekst!
Ten eerste heb je de middelbare schooljongens; hopend om spierballen te kweken als tegengif voor het etterend lappendeken dat hun in deze levensfase onvermijdelijk doet twijfelen over hun verwachting om uit te groeien tot de knapste man ter wereld. Ze hebben vaak echter geen idee over het hoe en wat van krachttraining en sommigen maken zo hun lijf kapot nog voor het volgroeid is... starten met core stability, jongens!
Een leukere doelgroep zijn de mooie studentes en knappe twintigers die als vliegen op stroop de 'guys that want to impress' aantrekken, die op hun beurt vaak lijdzaam toekijken hoe de fitnessuitbater hun prooi ongegeneerd charmeert. Ook ik vertoon natuurlijk pretoogjes wanneer zo'n gazelle me tijdens de 'abdominal crunches' een inkijk in haar boezem gunt, toch sta ik wellicht niet als 'impressor' gekend, maar wel als 'de boekhouder' vanwege de punctualiteit waarmee ik elke set, herhaling en load in mijn schriftje noteer.
En ten slotte, je kunt er niet omheen... de homoseksuelen. Sommigen laten geen twijfel over hun aard bestaan, wanneer ze bv. voor je verschijnen met onberispelijk kapsel en een tennisoutfit waarbij de broek tot op de navel opgetrokken is, om vervolgens gedurende een halfuur, met een ritme waarop alleen zij dat kunnen, hun bilspieren naar ongekende hoogtes te brengen op de stepper. Anderen zijn subtieler; in eerste instantie vermoed je uit vanzelfsprekendheid dat ook zij afkomen op de geur van de zwetende studentes, tot je opvalt dat ze daar geen ook voor hebben. Op dat moment slaat de twijfel toe... en dat is waar mijn verhaal begint.
De man van naar vermoeden Noord-Afrikaanse origine intrigeerde me wel, want zijn ranke lichaam deed vermoeden dat er een uitstekende afstandsloper achter schuil hield. Nadat onze blikken enkele keren hadden gekruist, kreeg ik een knipoog toegespeeld. Ik had die contactvorm al herhaaldelijk mogen observeren in het fitness-instituut, dus gaf ik hem een vriendelijke glimlach als repliek. Een week later zag ik hem terug, ditmaal in de kleedkamer. Mijn work-out zat er op, hij stond klaar in sporttenue om er in te vliegen. Opnieuw een knipoog, ik glimlach. Ik kleed me uit, ga douchen, keer terug en onze Afrikaanse vriend is nog steeds niet gaan sporten. Terwijl ik mijn kleren aantrek zie ik hoe hij zijn lippen tuit en een kusje in mijn richting maakt. Of zag ik dat verkeerd? Ik moet het verkeerd gezien hebben... en zo niet, dan is er wellicht de culturele verklaring... in bepaalde landen gaan mannen onderling veel intiemer met mekaar om binnen de grenzen van het vriendschappelijke... of misschien is de arme man wel gewoon mentaal gehandicapt?
Een week later: zelfde tijd zelfde plaats. De man knoopt een praatje met mij aan, vraagt of er veel volk in de fitness is. "Het is toch gewoon een vriendelijke mens," denk ik bj mezelf. "Hij zoekt wellicht wat sociaal contact, het moet niet gemakkelijk zijn om als allochtoon je in te burgeren in de blanke gemeenschap." Ik complimenteer hem nog met zijn coole t-shirt en begin me klaar te maken voor de douche. De man, die opnieuw al in sportkledij zat, lijkt nog iets op zijn smartphone te willen checken voor hij aan het zweten gaat. Ik kleed me uit en wanneer ik in mijn pure sta, klinkt het "Dat is mooi". Mijn gaydar loopt eindelijk af en met mijn handdoek voor mijn edelstuk wandel ik de douche in. "Wat is je naam?" vraagt de gluurder me achter het hoekje..." Mijn naam is: "stop met kijken, gast!"
Moraal van het verhaal: ik ben een fitnessbabe geworden! HOERA olei olei olei! Tweede moraal; 't moet er al vingerdik op liggen voor ik door heb dat er iemand flirt met mij :p Dus aan alle geïnteresseerde dames: NIET SUBTIEL ZIJN, LAAT EXPLICIET MERKEN DAT JE ME WIL. Knipogen, kusjes, me komen bespioneren in de douche: 't is allemaal welkom. Op mijn 25e begint de wanhoop het stilaan te halen van de kieskeurigheid, dus het risico een blauwtje lopen is quasi nihil LOL
En nu het sportieve triatlonnieuws, want dat is waar deze blog tenslotte om draait...
Den opbouw in september-oktober verliep heel verstandig en relatief goed. Deze week kon ik al 45min lopen en 1u30 fietsen. Er was echter toch nog altijd iets wat ik noem 'het gevoel' en soms al eens een venijnige pijnscheut na het sporten. Gisteren had ik nog een fantastische BMX-initiatie (wat een intensieve sport!) met EFC-ITC, en achteraf toch terug meer last in de knie dan de laatste weken gewoon was. Vandaag wou ik gaan fietsen, na halfuurtje moeten rechtsomkeer maken. Woensdag afspraak in het ziekenhuis van Kortrijk, hopelijk kan beeldvorming daar eindelijk verdict geven... ik ben er intussen quasi zeker van dat het opnieuw een 'mismaakte' knieschijf is die alle hinder veroorzaakt, net zoals in 2012-2013 al aan de linkerkant het geval was. Toen kwam ik na een lange revalidatie terug, ik ben er op gebrand om dat dit keer opnieuw te doen. Zij het met een compleet andere mindset... cf. vorige blogtekst!