Om 11u moest ik in principe starten in het befaamde 'optische-bedrog-bij-het keerpunten-nemen-zwembad' van Beernem. Desondanks de 9 jaar lange ervaring van de organisatie, kregen we ook dit jaar Walibi-taferelen te zien: 1u20 wachttijd voor een helse rit van 5 min.
Mijn zwemmen was heel teleurstellend. 5'37". Wanneer je 3 weken eerder op 4000m anderhalve minuut verliest op referentiepunt Pieter Vanhee en nu 29" op 400m, dan zijn er 2 mogelijke verklaringen. Ofwel traint Pieter voor OD en ik voor IM (niet dus), of ik ben niet diep genoeg gegaan.
Doordat mijn gastro-intestinaal stelsel geen topper in zijn vakgebied is, nuttig ik mijn laatste maaltijd normaal 4 u voor de start. Door de opgelopen vertraging was ik nu genoodzaakt om dit 2,5 u voordien te doen. Het zou afwachten worden hoe ik dat zou 'verteren'. En inderdaad, na een last minute toiletbezoek verscheen ik laattijdig in de startbox op het veld van VVC Oedelem. Vanaf dan had de orthosympaticus het echter voor het zeggen.
Shelly-Ann Fraser-gewijs vertrokken we volgens onze zwemtijd richting fiets. Dankzij wervelwind Kris Steyaert werd het gat met de groep Vanhee al snel gedicht. Op het winderig parcours waren laatstgenoemde heren duidelijk de sterkste. Ikzelf hield me voor één keer rustig. Het scenario werd alleen maar mooier toen we de laatste ronde ook de koplopers bijbeenden. Met een vrij omvangrijke groep kwamen we de wissel binnen.
Tijdens het lopen ging ik al snel aan kop. De sterkhouders op de fiets bleven me koppig op 25m achtervolgen. Toen ik eventjes versnelde werd het gat 100m en dat gaf ik niet meer af. Kris Steyaert won de spurt voor de 2e plaats tegen Pieter. Ruben Verkempinck werd na een knap loopnummer 4e.
Tijdens het losrijden nadien kwam ik Kris Steyaert tegen. Een heel aimabele man die net nog een deelnemer uit de achterhoede had helpen reanimeren. Ook een andere deelnemer staakte zijn eigen wedstrijd om te reanimeren. Chapeau voor beide heren. Kris vertelde me bovendien dat hij graag deze wedstrijd had gewonnen voor een trainingsmakker van hem die eerder deze week gestorven was. Toen had ik toch wel even een dubbel gevoel, want dat had ik hem wel gegund en dat had hij gezien de kilometers op kop ook wel verdiend. Maar ja, dat wist ik op voorhand niet en een overwinning laat je niet zomaar liggen. Ook al is het dan maar een kermiskoers.
Nu ruil ik de koersfiets voor de MTB met achtereenvolgens De Haan, Rotem en Wetteren. Benieuwd wat dat gaat geven, ik heb er in elk geval zin in!
Gl&n