Als 5e was ik anderhalf uur eerder uit het water gekomen in het zog van Kris Coddens en Tim Van Daele. Op de mountainbike moest ik deze kleppers meteen laten gaan. Later werd ik ook ingehaald door het duo Nick Baelus-Louis Mathieu terwijl Wouter Van der Mast zijn wedstrijd staakte na pech. Ook in de 2e ronde werd ik nog ingehaald door 2 atleten die ik tijdens het lopen snel terug zou pakken. Al bij al had ik het er op de MTB dus naar behoren van afgebracht. Alvast een pak beter dan in Couvin, de techniektrainingen van de laatste anderhalve maand bewezen hun nut.
Na een 6-tal kilometer lopen liep ik dus in 5e stelling en als eerste belofte op het BK cross triathlon. Ontzettend goede benen had ik tijdens het lopen, ik klopte mezelf op de borst voor het keiharde labeur dat ik de afgelopen weken had afgewerkt. Helaas had niet iedereen zijn huiswerk even goed gemaakt...
De organisatie van de Gileppe trophy blonk reeds voor de wedstrijd uit in nonchalance door zijn website niet up te daten (info ging nog over editie 2013 met totaal verschillende afstanden) en geen loopparcours online te zetten, noch een deelnemerslijst. Bovendien kregen we een dag of 3 voor de wedstrijd te horen dat ze een uur later van start zou gaan.
Op de dag zelf weinig beterschap. Geen kat die wist hoe het zwem- en loopgedeelte in elkaar zat. Uiteindelijk werd het loopparcours slechts het laatste uur voor de start uitgepijld en werd een zwemproef geïmproviseerd waarbij je 1 boei gewoon moest negeren en het helemaal niet duidelijk was of er nu links of rechts van de uitkijktoren moest gezwommen worden. In ronde 1 zwom de kop van het pak bijgevolg links, om de toren in ronde 2 aan de rechterkant te passeren en daarvoor 15 seconden straftijd te ontvangen. Bovendien was er langs het loopparcours geen enkele bevoorrading noch seingever te bespeuren, wel heel wat dubieuze pijlen op de grond die blijkbaar het tracé van een paardentocht aanduidden.
't Moet zijn dat ik me als een volbloed voelde door één van deze pijlen te volgen die net voor één van de lintjes van het loopparcours te vinden was. Vervolgens liep ik dus een heel lang aardeweggetje in. Het begon me al te dagen dat er geen lintjes meer hingen en toen kwam ik dus aan op de asfaltweg waarvan eerder sprake.
Tussen het gevloek en geblèt door volgde ik deze asfaltweg naar rechts. Mijn aangeboren richtingsgevoel vermoedde dat dit de weg richting finish was. Heel lang hoorde en zag ik niemand... ik had geen gsm bij me, voelde me ontzettend eenzaam en terneergeslagen. Uiteindelijk kwam ik een 4x4 tegen die mijn richtingsgevoel bevestigde en even later kwam ik terug op het laatste eind van het loopparcours. Ik kwam nog als 10e over de meet en zou eigenlijk niet in de uitslag mogen staan... maar ook daar trok de betreurenswaardige organisatie geen streep. Eerst zouden ze me diskwalificeren, dan op de 10e plaats laten staan, dan toch weer kwalificeren... en nu sta ik er toch nog in.
Ik wens me nog te excuseren voor mijn reactie na de finish. Het moet er een beetje uitgezien hebben zijn zoals deze . Sport is emotie en dit was de grootste emotie die ik al meemaakte in de sport. Gelukkig zijn er dan mensen die je helpen te relativeren, je moed inspreken, je laten voelen dat je toch niet alleen op de wereld bent en je blik richten op de toekomst. Speciale dank daarvoor aan Niki Devoldere, Joeri Deleebeeck, de referee met de snor, enkele atleten die ik zelf niet bij naam ken, mijn coach Bart, mijn ouders en mijn broer.
Uiteindelijk was het misschien wel nog mijn broer Matthew- die anders zeer weinig interesse heeft in mijn passie - die de meest wijze woorden sprak:
"Je bent toch Belgisch kampioen, alleen zonder medaille."