Ik moet zeggen; na de Nisraman had ik de smaak van het langere werk wel te pakken en wou ik me graag in het najaar mij eens wagen aan 'een halve'. In Deinze of Almere vond ik - ondanks de bruggen - niet de hoogtemeters waar ik en mijn wannabe-tijdritfiets zo van houden, dus begon ik luidop te dromen van 2 wedstrijden: de Evergreen endurance in Chamonix en de Natureman in de Verdon.
Na veel gemail, rondgebel en enkele heftige discussies thuis, werd echter besloten dat zo'n follieke een aanslag op mijn portefeuille zou zijn, en dat het alleen reizen eigenlijk ook niet zo leuk is. Het zal voor volgend jaar zijn! (Wie mee wil: laat maar horen). Nu eerst nog maar eens focussen op de kwartjes in Ieper en Lille... en daar zocht ik dit weekend dus nog een voorbereidingswedstrijdje voor.
Aangezien de organisatoren van triatlon Oedelem er het bijltje bij neerlegden, bleven er 2 opties over: mij helemaal naar de overkant van het land begeven om in St-Légier een sprinttriatlon af te werken. Of thuis dwars door Ieper meelopen. Uiteindelijk moet ik toegeven dat ik pas op weg naar St-Légier besefte hoe onnozel en onecologisch de beslissing voor het eerste wel was. Rechtsomkeer dus en knallen in mijn Kattenstad!
't was ondertussen alweer een hele poos geleden dat ik nog eens stratenliep. Op mijn makkers Godfried Moortgat en Stefaan Capoen na, herkende ik dan ook geen enkel gezicht aan de startlijn. Echter dat zou op het WK figuurschaatsen ook zo zijn, doch allerminst een garantie voor succes betekenen. Bovendien tipte Stefaan me over een mannetje in het oranje 'om in het oog te houden'. Geen evidentie, want omdat opticien Bonte de verkeerde contactlenzen had besteld (geen reclame is ook reclame), liep ik de wedstrijd met 2 bijziende ogen.
Mijn tactiek was dan ook simpel: de leiders van heel kortbij volgen, zodat ik ze niet uit het oog kon verliezen. Die leiders waren na 2 km met 5, na 4 km met 4, na 6 km met 3 en na de eerste ronde van 7 km met twee. Ikzelf was er één van maar het oranje mannetje niet meer. De andere leider was de echte leider want telkens ik de leiding wou overnemen leidde hij mij terug naar het zicht op zijn door de hevige regenval met modder bespatte achterwerk. Die leider, zo zou achteraf tijdens een gesprek tussen winnaar en verliezer in de feesttent blijken, dat vertel ik op deze manier om de spanning in de afloop van de race te houden, heette Wim Vlieghe. Een naam die hij niet gestolen had, hij had ze namelijk van zijn moeder bij de geboorte meegekregen.
Soit, Vlieghe bleef het tempo in de tweede ronde hoog houden (hij vloog), doch kon niet beletten dat het oranje mannetje op 4 km van de finish terug aansloot, exact op het moment dat één van diens supporters kenbaar maakte dat het oranje mannetje Thomas heette, en er aan toevoegde dat Thomas het moest afmaken in de laatste 500m. Het was ook het moment dat gevolgd werd door de bedenking in mijn hoofd dat de tactiek die de supporter van Thomas oplegde aan Thomas 'geen waar zou zijn'. Dat moment werd op zijn beurt gevolgd door een commando vanuit mijn hersenen naar mijn benen om sneller te gaan bewegen zodanig dat Thomas dan - figuurlijk - dood zou gaan.
Thomas ging dood, maar tot verbazing van de jongeman die net zijn benen sneller liet bewegen, aanschouwde Wim Vlieghe ook voor het eerst in de race mijn achterwerk, zonder aanstalten te maken om zijn natuurlijke leidersfunctie op te nemen. Hij aanschouwde vervolgens snel achtereenvolgens mijn achterwerk vanop 1m... dan 2m.... 3m...
Nu had ik met de moord op Thomas mezelf dus in een lastig parket gebracht. Er zat niets anders op dan de resterende 4 km volledig in het rood te gaan, om Vlieghe op afstand te houden. Godallemachtig, de man bleek een taaie klant te zijn, meer dan 20m kreeg ik nooit... maar bij het ingaan van de laatste bocht wist ik het: "ik heb 'm eindelijk nog eens, een overwinning!"
Na de finish wachtte dezelfde gazettenjournalist op me als bij mijn eerste zege in Dwars door Ieper, in 2013. Intussen had ik de man als 'Marc' leren kennen op mijn kinesitherapiestage, al overtreed ik nu het beroepsgeheim. Hoewel ik me niet meer herinner met welke klacht Marc toen bij ons kwam en ik het dan toch niet zou zeggen omdat er zoiets als geheimplicht bestaat, zoals ik reeds vermelde, herinner ik me dat Marc in elk geval geen aandoening had om zich over te schamen of waarover een taboesfeer hangt, geen incontinentie of schurft dus . Ik neem dus aan dat Marc het niet erg zou gevonden hebben mocht ik hier vermeld hebben waarvoor Marc toen bij de kinesist kwam. Wat er ook van zij, Marc stelde dezelfde vragen als hij twee jaar eerder had gedaan... over triatlon enzo, al voegde hij daar ook iets van een fietstocht met Johan Museeuw aan toe, waardoor Marc bewees een bekwame, goed voorbereide journalist te zijn, doch Marc werkt voor een concurrerende krant als ikzelf, wat van hem per definitie een minder goeie journalist als ikzelf maakt. Ik betwijfel of Marc wel een betere atleet zou zijn, gezien hij dus voor een nader te bepalen klacht naar de kinesist moet. Bovendien draagt Marc ook een bril, al acht ik de kans klein dat dit door een vergissing van opticien Bonte in de Rijselstraat in Ieper komt.
Een bril, de optie die ik in afwezigheid van lenzen, gekozen had niet te dragen tijdens de wedstrijd, onder het voorwendsel dat ze 'in de weg zou zitten', maar met als echte reden dat mijn ijdelheid het niet toeliet, omdat ik van mening ben dat een atleet met een bril er belachelijk uitziet, een mening die ik te danken heb aan het boek '100 jaar Tour de France' dat ik als kind doorbladerde en waarin ik een huilende Laurent Fignon zag, die door een minderwaardig zelfbeeld ten opzichte van Greg LeMond de tour met 8 seconden verloor. Althans, die verklaring gaf de 10-jarige Glenn aan deze nederlaag.
Het bereiken van mijn bril die zich in de badkamer bevond, een magere chocomelk ter bevordering van de recuperatie en een warm bad in de eerder gerefereerde badkamer, had wel veel moeite gekost. Mijn beide bovenbenen schoten na de wedstrijd helemaal in kramp, waardoor ik de 500m van de grote markt, één der mooiste van het hele land, naar mijn huis vermoedelijk niet veel sneller aflegde dan een rondje dwars door Ieper, en waarbij heel wat mensen bij het zien van mijn gestrompel moeten gedacht hebben: "Die jongen kan wel een kinesist gebruiken, misschien eens tips vragen aan de Marc!".
Lag het aan de chocomelk of het bad (de bril acht ik hoogst onwaarschijnlijk), de krampen verdwenen en ik kon gezwind op de fiets springen, 500m fietsen, en stipt op tijd aankomen in de tent voor de podiumceremonie die om 18 uur gepland stond. Om 18.50 uur stond ik op het hoogste schavotje en kreeg daarbij ongeveer net dezelfde prijzen als in 2013 uit ongeveer dezelfde handen van ongeveer dezelfde schepen (Ik zeg ongeveer, omdat na 2 jaar alle cellen in het lichaam en dus ook op de handen van de schepen al een aantal maal afstierven en er andere in de plaats kwamen, nog gezwegen van de bacteriële samenstelling van de schepen en zijn handen).
Als alles herkenbaar is en vertrouwd aanvoelt, dan weet je dat je thuis bent. Mijn prijs bestond uit 3 trofeeën: 2 identieke met het logo van Stad Ieper + 1 van de provincie, dat was er eentje minder dan 2013, een tijd waarin ook eerste Ieperlingen gehuldigd werden. Naast deze dingen die praktisch zonder nut zijn, veel plaats innemen, onhandig te stapelen zijn en bovendien niet uit een (edel) metaal vervaardigd zijn, zodat je er bij de schroothandelaar nog enkele euro's voor zou opstrijken, kreeg ik net als 2 jaar geleden een bon van de Primo t.w.v. €25 en een sporttas. Dit keer ook nog boeket bloemen, wat onwennig aanvoelde, omdat dat er in 2013 niet bij was.
Om af te sluiten: ik ben heel blij ben dat de sporttas er eentje is van 'mijn' bank VDK, sponsor van Dwars Door Ieper. VDK is namelijk samen met Triodos de enige bank die investeert in duurzame projecten en niet in wapens, bonussen voor de CEO's en fossiele brandstoffen (milieuvervuiling!). Wie mij niet gelooft: check http://bankwijzer.be/nl/bankwijzer/ . Wie mijn vorige verzameling bekers van DDI bekijken, check de blog van september 2013. Wie na deze blog vol uitweiding en irrelevantie eist dat ze verwijderd wordt: pech, VDK sponsort vanaf 2016 talentrijke bloggers die een beetje kunnen lopen. Vanaf dan zie je mijn gezicht met bril reuzegroot verschijnen langs alle velostrades, op alle trein-tram-bussen, gedrukt op alle afvalzakken die je op triatlonwedstrijden krijgt en de fair-made t-shirts die de deelnemers van Dwars door Ieper krijgen, op elke bol van het atomium en op de top van de Eiffeltoren, tot in je diepste dromen.