- In plaats van de voorziene TT-fiets kocht ik een MTB
- De wedstrijdkalender werd aangepast
- En ik boekte een reis naar Kenia
How come?
Ik besefte dat ik nog maar weinig plezier beleefde aan mijn sport aangezien het trainen in drukke tijden op school (zoals heel het academiejaar eigenlijk) vaker aanvoelde als een 'moeten' dan een 'willen'. Ik wou het plezier, het speelse, de goesting terugvinden in triatlon. Daarom maakte ik een aantal keuzes, financieel niet de verstandigste, niet de meest voor de hand liggende, maar wel MIJN keuzes. Niet langer doen wat anderen van mij verwachten (of wat ik dacht dat anderen van mij verwachten), maar - ik durfde het nog niet vaak - eens de controle los laten, een gok wagen, 'loss gehen' in de hoop op happiness.
Zo heb ik er inmiddels mijn eerste off-road triatlon opzitten (Couvin) op mijn nieuwe Specialized Stumpjumper. Het was fantastisch! Ondanks de gietende regen, ondanks het feit dat ik op de MTB meer dan 5 minuten verloor op de snelste fietser (ik ben nog lang geen Kris Coddens of Conrad Stolz), ondanks het feit dat ik gemiddeld slechts 16km/u reed. Eindverdict: 7e. Niet slecht na 9 weken kinéstage en examens met weinig trainingsuren en een kleine blessure waardoor 3 weken amper gelopen.
Gisteren BK kwarttriatlon in Kortrijk. Opnieuw dezelfde weergod van dienst als een week eerder in Couvin. Resultaat in dezelfde lijn: 36e = nog lang niet top, maar zeker niet slecht. Minpuntje: een eerste wissel die thuis hoort in de 'career top-3 worst transitions': de verkeerde kant op lopen, uiteindelijk bij je fiets arriveren en beseffen dat je je wetsuit nog niet eens open gedaan hebt en je je badmuts en bril nog aanhebt en vervolgens alle moeite van de wereld hebben om je natte voeten in natte schoenen te krijgen...
En dan spannend nieuws: op 17 augustus vertrek ik voor een 3-tal weken richting Eldoret waar ik zal trainen en verblijven met één van Kenia's absolute toptriatleten en wellicht ook ferm op mijn doos zal krijgen tijdens looptrainingen met de 50 kilo-mannetjes in de Rift Valley. Excited!
- De wedstrijdkalender werd aangepast
- En ik boekte een reis naar Kenia
How come?
Ik besefte dat ik nog maar weinig plezier beleefde aan mijn sport aangezien het trainen in drukke tijden op school (zoals heel het academiejaar eigenlijk) vaker aanvoelde als een 'moeten' dan een 'willen'. Ik wou het plezier, het speelse, de goesting terugvinden in triatlon. Daarom maakte ik een aantal keuzes, financieel niet de verstandigste, niet de meest voor de hand liggende, maar wel MIJN keuzes. Niet langer doen wat anderen van mij verwachten (of wat ik dacht dat anderen van mij verwachten), maar - ik durfde het nog niet vaak - eens de controle los laten, een gok wagen, 'loss gehen' in de hoop op happiness.
Zo heb ik er inmiddels mijn eerste off-road triatlon opzitten (Couvin) op mijn nieuwe Specialized Stumpjumper. Het was fantastisch! Ondanks de gietende regen, ondanks het feit dat ik op de MTB meer dan 5 minuten verloor op de snelste fietser (ik ben nog lang geen Kris Coddens of Conrad Stolz), ondanks het feit dat ik gemiddeld slechts 16km/u reed. Eindverdict: 7e. Niet slecht na 9 weken kinéstage en examens met weinig trainingsuren en een kleine blessure waardoor 3 weken amper gelopen.
Gisteren BK kwarttriatlon in Kortrijk. Opnieuw dezelfde weergod van dienst als een week eerder in Couvin. Resultaat in dezelfde lijn: 36e = nog lang niet top, maar zeker niet slecht. Minpuntje: een eerste wissel die thuis hoort in de 'career top-3 worst transitions': de verkeerde kant op lopen, uiteindelijk bij je fiets arriveren en beseffen dat je je wetsuit nog niet eens open gedaan hebt en je je badmuts en bril nog aanhebt en vervolgens alle moeite van de wereld hebben om je natte voeten in natte schoenen te krijgen...
En dan spannend nieuws: op 17 augustus vertrek ik voor een 3-tal weken richting Eldoret waar ik zal trainen en verblijven met één van Kenia's absolute toptriatleten en wellicht ook ferm op mijn doos zal krijgen tijdens looptrainingen met de 50 kilo-mannetjes in de Rift Valley. Excited!