Vorige week trok ik met Carl en Donavan naar Xonrupt voor de XTerra France. Donavan had enkele van zijn vrienden meegenomen, waardoor de sfeer tijdens het hele weekend erg ontspannen was. Voor mij was het de eerste triatlon sinds 15 augustus 2014, het voelde heerlijk om er terug bij te zijn.
Met ca. 1000 deelnemers vertrokken we om 14u. 1000, dat is veel: gedurende de volledige 1500m was het dan ook een constante afwisseling tussen getik op mijn voeten, ingesloten zitten en slokjes Lac de Longemer binnenkrijgen. Na 24 minuten was ik klaar met aperitieven en was het tijd voor de hoofdschotel: 40km MTB'en.
De eerste 10km was het vooral klimmen, veel foutjes maken of afstappen omdat andere foutjes maakten. Stilletjes aan kwam er meer ruimte tussen de verschillende atleten. Dankzij een luidop tellende supporter wist ik dat ik in ca. 85e positie reed toen de eerste lekke band een feit was. Ik kon ze vrij snel vervangen, maar verloor toch 30 à 40 plaatsen. Die maakte ik echter vrijwel allemaal goed tijdens de eerste klimkilometers in ronde 2. Ik had zowaar eindelijk mijn goeie benen gevonden en kreeg terug heel veel goesting in de race... Hoogmoed voor de val. Ik vloog iets te enthousiast over een BMX heuveltje, en landde op voorwiel en vervolgens schouder. Zonder erg en met weinig tijdsverlies.
De gevaarlijkste afdaling van het parcours begon met een strook die verdacht veel leek op die waar ik in april mijn sleutelbeen brak. Ik had dan ook een flash-back en verloor het weinige vertrouwen dat ik nog had. Ik ging weer in de fout, kwam er opnieuw vrij goed vanaf maar mijn voorrem stond paraplu. Ik dacht dat de wedstrijd voorbij was, en stapte de afdaling verder af terwijl ik me verbaasde welke cowboys hier rond rijden. Sommigen vlamden hier echt naar beneden terwijl de stenen echt wel talrijk én scherp waren. Je mag daar naar't schijnt niet aan denken...
Uiteindelijk slaagde ik er toch in om mijn voorrem opnieuw te laten werken. Mijn eitje werd in de laatste afdalingen zacht gekookt en op ca. 2km van de wisselzone leed ik opnieuw lek. Ik besloot dan maar met mijn fiets aan de hand verder te lopen, waarbij ik de plaatselijke timmerman vervloekte. Ik kreeg gelukkig wel 100'en 'courages' van het fantastische publiek en Carl Salomez die voor het laatst in zijn leven mij eens kon inhalen in een triatlon.
De eerste 10km was het vooral klimmen, veel foutjes maken of afstappen omdat andere foutjes maakten. Stilletjes aan kwam er meer ruimte tussen de verschillende atleten. Dankzij een luidop tellende supporter wist ik dat ik in ca. 85e positie reed toen de eerste lekke band een feit was. Ik kon ze vrij snel vervangen, maar verloor toch 30 à 40 plaatsen. Die maakte ik echter vrijwel allemaal goed tijdens de eerste klimkilometers in ronde 2. Ik had zowaar eindelijk mijn goeie benen gevonden en kreeg terug heel veel goesting in de race... Hoogmoed voor de val. Ik vloog iets te enthousiast over een BMX heuveltje, en landde op voorwiel en vervolgens schouder. Zonder erg en met weinig tijdsverlies.
De gevaarlijkste afdaling van het parcours begon met een strook die verdacht veel leek op die waar ik in april mijn sleutelbeen brak. Ik had dan ook een flash-back en verloor het weinige vertrouwen dat ik nog had. Ik ging weer in de fout, kwam er opnieuw vrij goed vanaf maar mijn voorrem stond paraplu. Ik dacht dat de wedstrijd voorbij was, en stapte de afdaling verder af terwijl ik me verbaasde welke cowboys hier rond rijden. Sommigen vlamden hier echt naar beneden terwijl de stenen echt wel talrijk én scherp waren. Je mag daar naar't schijnt niet aan denken...
Uiteindelijk slaagde ik er toch in om mijn voorrem opnieuw te laten werken. Mijn eitje werd in de laatste afdalingen zacht gekookt en op ca. 2km van de wisselzone leed ik opnieuw lek. Ik besloot dan maar met mijn fiets aan de hand verder te lopen, waarbij ik de plaatselijke timmerman vervloekte. Ik kreeg gelukkig wel 100'en 'courages' van het fantastische publiek en Carl Salomez die voor het laatst in zijn leven mij eens kon inhalen in een triatlon.
Winnaar Ruben Ruzafa op de houten constructie die leuker fietst dan loopt.
Na 3 uur fietsen op, stappen met, liggen naast en prutsen aan de onderdelen van mijn Specialized was ik blij dat ik hem eindelijk mocht achterlaten in de wisselzone. Het was tijd voor mijn favoriete gerechtje: het dessert. Helaas lagen de eerste gangen van het menu nog te veel op mijn maag, terwijl de lucht die uit mijn banden was gelopen zich blijkbaar in mijn darmen had genesteld. Ik kon door deze Gastro-intestinale klachten nooit echt mijn tempo lopen, maar haalde toch nog heel veel atleten in. Ik finishte als 115e. Er zat veel meer in, maar dit was geen hoofddoel en ik kreeg de bevestiging dat de conditie goed is.
Twee dagen na de wedstrijd draag ik toch nog de sporen van mijn valpartijen, ik blijf last hebben van maag- en darmen (herkenbaar? bezoek dan zeker eens de pagina 'Gluten en FODMAPs') en mijn lichaam voelt echt leeg. Dit kleeft blijkbaar toch nog iets meer aan de ribben dan een kwarttriatlon. Toch smaken de langere wedstrijden naar meer, al moet ik me wel eens gaan bezinnen over het mountainbikegehalte ervan. Zondag start ik in 'Vlaanderens mooiste', de triatlon Oudenaarde. Met heel wat mooie namen aan de start wordt het moeilijk mijn 4e plaats van vorig jaar te evenaren, maar ik heb er zeker evenveel zin in als vorig jaar!X
Twee dagen na de wedstrijd draag ik toch nog de sporen van mijn valpartijen, ik blijf last hebben van maag- en darmen (herkenbaar? bezoek dan zeker eens de pagina 'Gluten en FODMAPs') en mijn lichaam voelt echt leeg. Dit kleeft blijkbaar toch nog iets meer aan de ribben dan een kwarttriatlon. Toch smaken de langere wedstrijden naar meer, al moet ik me wel eens gaan bezinnen over het mountainbikegehalte ervan. Zondag start ik in 'Vlaanderens mooiste', de triatlon Oudenaarde. Met heel wat mooie namen aan de start wordt het moeilijk mijn 4e plaats van vorig jaar te evenaren, maar ik heb er zeker evenveel zin in als vorig jaar!X