Heerlijk vind ik het om naakt te lopen. Daarmee bedoel ik uiteraard niet het vrijelijk ten toon spreiden van menig geslachtsdeel – afgezien van het feit dat dit soort van praktijken volstrekt illegaal is zou ik me geheel ongemakkelijk voelen aangezien het in onze geürbaniseerde samenleving onmogelijk is om niét bekeken te worden, alsook zouden de wetten van de fysica daarbij voor een hinderend schommelen van de scrotuminhoud zorgen – wel intendeer ik het lopen ontdaan van hartslagmeter, kilometerteller, GPS of Strava. Op een hete zomerdag durf ik daarbij ook wel eens met ontblote torso de jungle van de Westhoek te exploreren. Een blitse zonnebril zou daarbij de Tarzan in mij teniet doen, dus laat ik deze daarbij wijselijk achterwege. Show is not my business. Dat verklaart ook meteen het haar op mijn benen.
Trouwens, beste – mannelijke - triatleet: het is wetenschappelijk bewezen dat je met behaarde benen zelfs iets sneller bent dan met gladgeschoren onderste ledematen. Dus als u net zoals ikzelf geen persoonlijke masseur tot uw dienste heeft, laat het gras dan groeien!
Groot is mijn verbazing dan ook telkens wanneer ik beginnelingen in de triatlonsport handen vol geld zie uitgeven aan spullen die hen aan de finish 65 honderste van een seconde winst opleveren. Zelfs de pure recreant zwicht onvermijdelijk voor de competitie die heerst in het materialistisch imperium van deze tijd. Zo zijn sommige atleten bijvoorbeeld bereid om met de glimlach € 337.42 neer te tellen voor het eerder vernoemde ding dat zo belemmerend inwerkt op het vrijelijk ontdekken van een ritme bepaald door de omgevingselementen, daarbij wel het hart vervullend van de olie waarop ze draait: gelukzaligheid.
Let wel, het betrof bij deze aankoop een unieke promotie: de normale prijs van het toestelletje bedraagt
€ 449.90, wie er snel bij was kon profiteren van deze buitenkans. Ik was zo idioot deze niet te grijpen.
De triatleet heeft echter nog troeven achter de hand. Verpakkingen van genuttigde energybars en ‘gellekes’ op de openbare weg gooien brengt de slimme atleet wederom 65 honderste van een seconde sneller aan de eindmeet. Op deze manier geeft zowel de voor- als achterhoede van het deelnemersveld kleur aan de wedstrijd. Plaatselijke rondes geplaveid met deze troep blijven achter voor de organisatie die dikwijls zijn handen wast in een onschuld van onverantwoordelijkheid.
Al moet ik toegeven: de triatleet heeft meestal geen achterzakje om afval weg te moffelen. De oplossing om een leeg gelleke tussen broeksnaad en dij te stoppen leverde ondergetekende al menigmaal een aan elkaar kleven van beide weefsels op… wat in combinatie met de tussenstof ‘beenhaar’ pijnlijke taferelen oplevert.
Waar wil ik naartoe? Ik wil niet pretenderen de perfecte eco-guru te zijn. Met vier dikke bandensporen en bijhorende CO2 -uitstoot maak ik haast wekelijks mijn voetafdruk belachelijk op het traject tussen thuishaven Ieper en hoofdzetel van de écht wel tofste club van het land, Izegem. De vierkante centimeter plastiek die bij het openrijten van een gelleke onvermijdelijk achterblijft tussen boven- en ondertand, laat ook ik gewetenloos de wereld in dartelen.
Maar ik plaats mijn sport wel af en toe in perspectief. Is het de moeite waard om – afgezien van het kostenplaatje en rekening houdend met publicitaire doeleinden – een bepaalde investering te doen? Levert dit tussen start- en eindstreep wel een relevant voordeel op? Heeft het nut om mee te doen aan de aan hoog tempo consumerende mallemolen? En vooral… geniet ik nog?
Aan voornamelijk de jeugdatleten (en hun ambitieuze ouders) geef ik daarom de raad: maak eerst jezelf beter, daarna je materiaal. Talent, werklust en doorzettingsvermogen komt altijd bovendrijven, daarvoor hoef je als 15-jarige echt geen fiets van € 3000 onder je kont(je).
Als mede-organisator van de triatlon Ieper (OP 13 SEPTEMBER – WORDT FANTASTISCHE WEDSTRIJD – INSCHRIJVEN GEBLAZEN VANAF 1 MAART!) zal ik op de volgende vergadering alvast eens opperen om dropzones voor afval langs het parcours te plaatsen. Hopelijk zijn er binnen het organisatiecomité gelijkgezinden die eens willen meedenken over hoe we met kleine inspanningen een eco-verantwoordelijk evenement kunnen opbouwen.
Conclusie:
De term ‘duursporter’ impliceert niet dat de sport duur moet zijn
Maar graag een beetje duur-zaam?!
Kind Regards,
Glenn Valentin
De inhoudelijke én stilistische inspiratie voor deze tekst werd gevoed door een column van trailrunner Steven Pauwels op www.losseveter.nl (http://losseveter.nl/2014/02/09/column-steven-pauwels-trailtoeristen-en-trailterroristen/).
Trouwens, beste – mannelijke - triatleet: het is wetenschappelijk bewezen dat je met behaarde benen zelfs iets sneller bent dan met gladgeschoren onderste ledematen. Dus als u net zoals ikzelf geen persoonlijke masseur tot uw dienste heeft, laat het gras dan groeien!
Groot is mijn verbazing dan ook telkens wanneer ik beginnelingen in de triatlonsport handen vol geld zie uitgeven aan spullen die hen aan de finish 65 honderste van een seconde winst opleveren. Zelfs de pure recreant zwicht onvermijdelijk voor de competitie die heerst in het materialistisch imperium van deze tijd. Zo zijn sommige atleten bijvoorbeeld bereid om met de glimlach € 337.42 neer te tellen voor het eerder vernoemde ding dat zo belemmerend inwerkt op het vrijelijk ontdekken van een ritme bepaald door de omgevingselementen, daarbij wel het hart vervullend van de olie waarop ze draait: gelukzaligheid.
Let wel, het betrof bij deze aankoop een unieke promotie: de normale prijs van het toestelletje bedraagt
€ 449.90, wie er snel bij was kon profiteren van deze buitenkans. Ik was zo idioot deze niet te grijpen.
De triatleet heeft echter nog troeven achter de hand. Verpakkingen van genuttigde energybars en ‘gellekes’ op de openbare weg gooien brengt de slimme atleet wederom 65 honderste van een seconde sneller aan de eindmeet. Op deze manier geeft zowel de voor- als achterhoede van het deelnemersveld kleur aan de wedstrijd. Plaatselijke rondes geplaveid met deze troep blijven achter voor de organisatie die dikwijls zijn handen wast in een onschuld van onverantwoordelijkheid.
Al moet ik toegeven: de triatleet heeft meestal geen achterzakje om afval weg te moffelen. De oplossing om een leeg gelleke tussen broeksnaad en dij te stoppen leverde ondergetekende al menigmaal een aan elkaar kleven van beide weefsels op… wat in combinatie met de tussenstof ‘beenhaar’ pijnlijke taferelen oplevert.
Waar wil ik naartoe? Ik wil niet pretenderen de perfecte eco-guru te zijn. Met vier dikke bandensporen en bijhorende CO2 -uitstoot maak ik haast wekelijks mijn voetafdruk belachelijk op het traject tussen thuishaven Ieper en hoofdzetel van de écht wel tofste club van het land, Izegem. De vierkante centimeter plastiek die bij het openrijten van een gelleke onvermijdelijk achterblijft tussen boven- en ondertand, laat ook ik gewetenloos de wereld in dartelen.
Maar ik plaats mijn sport wel af en toe in perspectief. Is het de moeite waard om – afgezien van het kostenplaatje en rekening houdend met publicitaire doeleinden – een bepaalde investering te doen? Levert dit tussen start- en eindstreep wel een relevant voordeel op? Heeft het nut om mee te doen aan de aan hoog tempo consumerende mallemolen? En vooral… geniet ik nog?
Aan voornamelijk de jeugdatleten (en hun ambitieuze ouders) geef ik daarom de raad: maak eerst jezelf beter, daarna je materiaal. Talent, werklust en doorzettingsvermogen komt altijd bovendrijven, daarvoor hoef je als 15-jarige echt geen fiets van € 3000 onder je kont(je).
Als mede-organisator van de triatlon Ieper (OP 13 SEPTEMBER – WORDT FANTASTISCHE WEDSTRIJD – INSCHRIJVEN GEBLAZEN VANAF 1 MAART!) zal ik op de volgende vergadering alvast eens opperen om dropzones voor afval langs het parcours te plaatsen. Hopelijk zijn er binnen het organisatiecomité gelijkgezinden die eens willen meedenken over hoe we met kleine inspanningen een eco-verantwoordelijk evenement kunnen opbouwen.
Conclusie:
De term ‘duursporter’ impliceert niet dat de sport duur moet zijn
Maar graag een beetje duur-zaam?!
Kind Regards,
Glenn Valentin
De inhoudelijke én stilistische inspiratie voor deze tekst werd gevoed door een column van trailrunner Steven Pauwels op www.losseveter.nl (http://losseveter.nl/2014/02/09/column-steven-pauwels-trailtoeristen-en-trailterroristen/).