22 september was het tijd voor Kraftman Xterra Rotem. Met m'n tentje was ik de dag ervoor per trein het land overgestoken. Ik verkende reeds het MTB-parcours: zwaar maar o-zo-fucking-zalig-mooi!
Zondag heel goed gezwommen. Als derde de MTB op voor 4 ronden van 8 km. Hoewel ik bewust niet voluit ging in het begin en 2x moest stoppen voor een klein mechanisch defect, haalde toch niemand me in. Behalve Geert Lauryssen, en dat 2x (?). Iets klopte niet, en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik in rondes 2-4 op een kruispunt van links kwam, terwijl gedubbelden van rechts kwamen. Onbewust had ik een shortcut genomen.
Als eerste atleet kwam ik zo de wisselzone binnen. Na een vreemd schouwspel tussen atleet en referrees (ik vond dat ze me moesten diskwalificeren, zij vonden dat ik moest lopen) begon ik in een slakkengangetje te lopen tot Geert Lauryssen en Ruben Geys de positie waar ze recht op hadden innamen. Omdat de 3e in wedstrijd amper dichterkwam, koos ik gewoon voor stevig duurtempo en nam terug afstand van hem.
Vlak voor de finish stapte ik uit de wedstrijd want deze was zowiezo niet eerlijk verlopen. Achteraf bleek dat ik elke ronde 1 km minder had gereden. Toch was ik hier zeker top 5 waard geweest.
De terugreis werd nog een echte calvarietocht. Ik zag enorm af met al die bagage op mijn rug waarmee ik de 20 km tussen camping en Genk station in 7 haasten overbrugde. In de laatste seconde kon ik nog op de trein springen om dan in Brussel-Zuid toch aansluiting te missen.
Het tripje had me duidelijk meer energie gekost dan de wedstrijd zelf, dat bleek toen ik maandag op mijn eerste pendelrit naar Gent het haarvaatje van mijn onderste ooglid voelde bonzen. Dit is voor mij steeds een teken van vermoeidheid. Dinsdag en woensdag waren extreem zware lesdagen en in de weinige trainingen die ik toen deed, lieten tal van G-spots in mijn lichaam weten dat het stilletjesaan Genoeg Geweest is.
Desondanks werkte ik op donderdagochtend een super training met de MTB af. Veel kracht in de benen, zelfvertrouwen en goesting helemaal terug. Maar 's avonds voelde ik gekriebel in mijn keel en dan weet je 'I'm screwed'. Ik sliep amper die nacht, was vrijdag een slappe vod maar zaterdag voelde ik me al een stuk beter. Starten in Wetteren op zondag leek mogelijk. Episode 2 van een typische verkoudheid - de snotneus - zorgde echter voor opnieuw een heel korte nacht. Starten in zo'n zware wedstrijd met 50% van m'n krachten leek me dan ook niet zinvol (en de zin erin ontbreekt mij).
Nu korte rustperiode, daarna staat zeker de winterduatlon Geluwe en trailrun Kluisbergen op het programma. Maar eerst nog de teambuilding natuurlijk ;)
Zondag heel goed gezwommen. Als derde de MTB op voor 4 ronden van 8 km. Hoewel ik bewust niet voluit ging in het begin en 2x moest stoppen voor een klein mechanisch defect, haalde toch niemand me in. Behalve Geert Lauryssen, en dat 2x (?). Iets klopte niet, en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik in rondes 2-4 op een kruispunt van links kwam, terwijl gedubbelden van rechts kwamen. Onbewust had ik een shortcut genomen.
Als eerste atleet kwam ik zo de wisselzone binnen. Na een vreemd schouwspel tussen atleet en referrees (ik vond dat ze me moesten diskwalificeren, zij vonden dat ik moest lopen) begon ik in een slakkengangetje te lopen tot Geert Lauryssen en Ruben Geys de positie waar ze recht op hadden innamen. Omdat de 3e in wedstrijd amper dichterkwam, koos ik gewoon voor stevig duurtempo en nam terug afstand van hem.
Vlak voor de finish stapte ik uit de wedstrijd want deze was zowiezo niet eerlijk verlopen. Achteraf bleek dat ik elke ronde 1 km minder had gereden. Toch was ik hier zeker top 5 waard geweest.
De terugreis werd nog een echte calvarietocht. Ik zag enorm af met al die bagage op mijn rug waarmee ik de 20 km tussen camping en Genk station in 7 haasten overbrugde. In de laatste seconde kon ik nog op de trein springen om dan in Brussel-Zuid toch aansluiting te missen.
Het tripje had me duidelijk meer energie gekost dan de wedstrijd zelf, dat bleek toen ik maandag op mijn eerste pendelrit naar Gent het haarvaatje van mijn onderste ooglid voelde bonzen. Dit is voor mij steeds een teken van vermoeidheid. Dinsdag en woensdag waren extreem zware lesdagen en in de weinige trainingen die ik toen deed, lieten tal van G-spots in mijn lichaam weten dat het stilletjesaan Genoeg Geweest is.
Desondanks werkte ik op donderdagochtend een super training met de MTB af. Veel kracht in de benen, zelfvertrouwen en goesting helemaal terug. Maar 's avonds voelde ik gekriebel in mijn keel en dan weet je 'I'm screwed'. Ik sliep amper die nacht, was vrijdag een slappe vod maar zaterdag voelde ik me al een stuk beter. Starten in Wetteren op zondag leek mogelijk. Episode 2 van een typische verkoudheid - de snotneus - zorgde echter voor opnieuw een heel korte nacht. Starten in zo'n zware wedstrijd met 50% van m'n krachten leek me dan ook niet zinvol (en de zin erin ontbreekt mij).
Nu korte rustperiode, daarna staat zeker de winterduatlon Geluwe en trailrun Kluisbergen op het programma. Maar eerst nog de teambuilding natuurlijk ;)
Shortcut in Rotem (pijltje niet gezien)